καλλιγένειος

καλλιγένειος, -α, -ον (AM)

μσν.

αυτός που κατάγεται από καλή γενιά

αρχ.

1. το θηλ. ως ουσ. η καλλιγένεια

αυτή που γέννησε ωραίο παιδί

2. φρ. «καλλιγένεια θύω» — προσφέρω θυσία στη Δήμητρα

3. ως κύριο όν. α) η γη

β) κόρη τού Διός και τής Δήμητρας

γ) τροφός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καλλ(ι)-* + -γένειος (< γένος), πρβλ. ευ-γένειος, πατρο-γένειος].